رواية مكتملة بقلم الكاتبه ميمي عوالي -٢

عمى مش كده ولا عشت ولاكنت لو كان ده قصدى بس انا 
فتحية بزعل انتى ايه يابطة ياللى ليا فيكى اكتر من امك وابوكى الله يرحمهم
فاطمة قامت قعدت جنب فتحية وباست راسها وقالتلها وعشان ليكى فيا اكتر من الكل المفروض تبقى فاهمانى برضة اكتر من الكل
فتحية بزعل ماانتى مش عاوزة نفهمينى حكايتك ايه بالظبط
فاطمة ولا حكاية ولا رواية انا اصلا مش حاطة موال الجواز ده فى دماغى من اصله مش عاوزة وهظلم عبده معايا فى المشوار ده
فتحية وهو حد قاللك انك هتباتى فى ما الكل عارف ان القصة مش هتبقى سهلة ولا عليكى ولا عليه
فاطمة باستغراب اللى يشوفك انتى وعزة وانتو بتزغردوا والفرحة مش سايعاكم مايسمعكيش وانتى بتتكلمى دلوقتى انا مش فاهماكى الصراحة
فتحية بتنهيدة افهمك ياضنايا ويارب تفهمى وماتنشفيش ريقى معاكى عبد الرحمن من ساعة ماطلق المدعوقة اياها وهو قافل بابه عليه ورافض تماما انه يتجوز تانى ريقى نشف معاه لكن هو رافض على طول ومابيطيقش حد يجيبله سيرة الموضوع ده وعشان كده فرحت انه طلبك للجواز 
فاطمة بس ده طلبنى للجواز عشان يقفل بق الناس وكلامهم اللى طلعته شروق
فتحية ولو حتى لو كان وهو انا كان ممكن الاقيله احسن منك طب ايه قولك بقى ان من يوم طلاقك وانا بتمناكى لعبده بس طبعا ماكنتش اقدر افتح بقى ولا معاكى ولا معاه
فاطمة بقلة حيلة هظلمه هظلمه يامراة عمى
فتحية بفضول هو انتى لسه بتحبى محمد
فاطمة سكتت شوية وهى باصة فى الارض وبعدين قالت لا يامراة عمى القلم اللى محمد اداهولى ماسابش جوايا من ناحيته غير القهر والۏجع لكن ابقى كدابة لو قلت انى مابفتكرهوش 
فتحية بتفتكريه عشان مافيش غيره 
فاطمة تقصدى ايه
فتحية يعنى طول مانتى مافيش راجل فى حياتك هتفضلى تفتكريه حتى لو بقى عندك سبعين سنة اسالينى انا لما اسټشهد جوزى الاولانى فى الحړب كنت فاكرة انى هعيش على ذكراه طول عمرى ولما عمك اتقدملى كنت هتجنن وعمرى مافكرت ان راجل تانى ينام على فرشتى 
لكن ابو عبده الله يرحمه كان فاهم ده وحاسس بيه وعذرنى وصبر عليا لحد مالقيت نفسى بين يوم وليلة مراته وام عياله واتمنى له الرضا يرضى ومابقاش فى قلبى ولا حياتى غيره
لدرجة ان الكل نسى انى كنت على ذمة راجل تانى فى يوم من الايام صدقينى يابنتى هى الدنيا كده 
فاطمة بصت لمراة عمها وهى بتفكر فى كلامها وبعدين قامت وراحت ناحية المطبخ وهى بتقول انا هحضر الغدا العيال زمانهم راجعين من المدرسة
عبد الرحمن لما نزل من البيت سألوه فى الشارع عن صوت الزغاريد فقاللهم انه خطب فاطمة ومستنى ردها 
لكن قاللهم كمان ان الخطوبة والجواز فى اسرع وقت بعد ما فاطمة تبلغهم ردها 
عبد الرحمن من جواه كان
عارف ان ده اسلم حل لانه كان عارف ان شروق مش هتسكت ولانه حس انها بټضرب تحت الحزام وكان خاېف جدا على سمعة فاطمة وبناتها ومن ساعة ماعرف اللى قالته لمحمد وهو كان هيتجنن ومتغاظ جدا من اللى حصل
لكن فى نفس الوقت كان محرج يقول لفاطمة انه مش ناوى يخلى جوازهم بجد اتكسف يقولهالها وخاف من رد فعلها رغم انه عارف انها رافضة الفكرة من الاساس لكن عارف ومتاكد ان مهما ان كان الموضوع ده اكيد بيجرح كرامة الست جدا لو جه من الراجل مش منها وبقى عنده احساس انها فى حالة موافقتها على جوازهم هتطلب منه ده ومجهز نفسه للرد 
اليوم عدى على فاطمة وهى دماغها مافيهاش غير الكلام اللى دار بينها وبين عبد الرحمن والكلام اللى دار بينها وبين مراة عمها
عبد الرحمن روح على النوم وكان متعمد انه حتى مايلاقيش مامته صاحية ماكانش عاوز يتكلم معاها قبل مايسمع رد فاطمة وبقى حاسس انه مش قادر يتخيل الوضع هيبقى عامل ازاى بعد كده بس فى الاخر رمى حموله على ربنا وهو بيدعى انه ييسرلهم حالهم ونام
تانى يوم الصبح صحى على خبط على الباب كان صحى من قبلها وصلى وغير هدومه راح فتح لقى قمر لابسة لبس المدرسة وجاهزة على النزول سلمت عليه وباسته وقالتله هو انت هتيجى ورايا المدرسة زى امبارح
عبد الرحمن هو انتى عاوزانى